Wat een heerlijk duo is het Amerikaanse echtpaar Tanya & Michael Trotter, of ook wel The War and Treaty zoals ze zichzelf noemen. Luister maar eens naar hun opzwepende soul song Jeep Cherokee Laredo, die ze hier acapella zingen. Ze worden al vergeleken met Ike & Tina Turner en The Staple Singers. Ik ga ze zeker volgen de komende jaren. Het nummer komt van hun debuutalbum Healing Tide.
Jeep Cherokee Laredo I guess I put my foot right in my mouth. Whoa, whoa, hey oh. Got to be quiet but I had to shout. Whoa, whoa, hey oh. I hear you at my door tryin’ to listen. Whoa, whoa, hey oh. You keep on thinkin’ it was your ‘magination. Whoa, whoa, hey oh.
Ain’t none of your business what we doin’. Ain’t none of your business what we doin’. Ain’t none of your business what we doin’ in the back of our J-E-E-P Cherokee Laredo.
You keep on peekin’ through the foggy window. Whoa, whoa, hey oh. Please disregard our sly innuendoes. Whoa, whoa, hey oh.
Ain’t none of your business what we doin’. Ain’t none of your business what we doin’. Ain’t none of your business what we doin’ in the back of our J-E-E-P Cherokee Laredo.
Als kind luisterde ik graag naar de liedjes van Wim Sonneveld (1917-1974). Ik herinner me vooral een EP uit 1958 met o.a. Verliefd op juffrouw van Dam, de Koningin van Lombardije en Marjoleine. Nummers die ik nog steeds mee kan zingen. Vanwege deze herinnering mag Sonneveld op deze plek niet ontbreken. Ook zijn Franse liedjes zijn trouwens prachtig, zoals bijvoorbeeld C’etait bien, dat tot mijn favorieten behoort.
Wim Sonneveld was met afstand de beste zanger van “de grote drie”, die in de jaren 60 het cabaret beheersten. Toon Hermans en met name Wim Kan waren toch meer grappenmakers. In 1963 zong Sonneveld het lied Zo heerlijk rustig tijdens het Grand Gala du Disque, waar toen iedereen op tv naar keek. Het lied is een bewerking van La Chansonette (1961) dat gezongen werd door Yves Montand (1921-1991). De tekst van het nummer is van Jean Dréjac (1921-2003) en Philippe Gérard (1924-2014). Die laatste schreef ook de muziek. De Nederlandse vertaling is van Jean Senn, de schuilnaam van Huub Janssen (1910-1984), die jarenlang veel materiaal voor Sonneveld schreef en bewerkte. Janssen was vanaf 1934 ook Sonneveld’s eerste partner en beide waren afkomstig uit Utrecht, de stad waar ik geboren & getogen ben.
Zo heerlijke rustig Heel alleen aan het strand, lekker lui in het zand. Zo heerlijk rustig. Met je hoed heel gracieus, op de punt van je neus. Zo heerlijk rustig.
Er kwam een bootje over zee. Dat nam al je misère mee.
En je ligt heel alleen, alles is om je heen. Zo heerlijk rustig. Er klinkt een mondharmonika, die speelt do re mi fa sol la. Tra la li tra la la. Zo heerlijk rustig, ja, ja.
En een deuntje ontstaat, in dezelfde maat. Zo heerlijk rustig. Heeft een heel eigen taal en het klinkt allemaal. Zo heerlijk rustig.
De man met de mondharmonika. De kinderen met hun pa en ma.
En de golven op zee, deinen rustigjes mee. Zo heerlijk rustig. En in de lucht daar drijven nou, wat witte wolkjes in het blauw. Niet te gauw, niet te gauw. Maar heerlijk rustig, ja, ja.
En heel stil, heel tevree, daalt de zon in de zee. Zo heerlijk rustig. Zet de zee en het strand, in een laaiende brand. Zo heerlijk rustig.
En plotseling zwijgt de muzikant. De kinderen zitten hand in hand.
Slechts de zee ruist nog voort, dat is al wat je hoort. Zo heerlijk rustig. De mensen blijven even staan. Voordat ze weer naar huis toe gaan. En ze zuchten voldaan, “Wat was dat rustig”, ja, ja.
Hoogste tijd om weer even te luisteren naar het vertrouwde geluid van James Taylor, mijn grote favoriet sinds de vroege jaren 70. Hier zingt hij zijn prachtige lied Line ‘Em Up, dat komt van zijn veertiende album Hourglass uit 1997. Hij speelt het 10 jaar later bij een concert in Pittsfield, tijdens zijn concertserie One Man Band.
Line ‘Em Up I remember Richard Nixon back in ’74, And the final scene at the White House door. And the staff lined up just to say good-bye. Tiny tear in his shifty little eye. He said, nobody knows me, nobody understands. Little people were good to me. Oh, I’m gonna shake some hands.
Somebody line ‘em up, line ‘em all up. Oh line ‘em up, line ‘em all up. Help me line ‘em up, line ‘em all up. Yeh line ‘em up, line ‘em all up.
Oh at that time my heart was all broke. I looked like ashes, and smelled like smoke. And I turned away from my loving kind, try to leave my body and live in my mind. But it’s much too much emotion, to hold in your hand. They’ve got waves out on the ocean, they’re gonna wear away the land.
I say line ‘em up, line ‘em all up. Oh line ‘em up, line ‘em all up. Can’t you line ‘em up, line ‘em all up. Yeh line ‘em up, line ‘em all up.
Ah I’ve seen corn in Kansas. And I’ve seen picket fences. And certain cowboy dances. I’ve been lining up for shows. I’ve been safely placed in rows. Sure I know how it goes.
Yet another day goes by, little time machine. I’m breaking my brain over what it might mean. Just to claim the time, and to turn away. To make today today.
Who waits for you, lonely tired old toad? It’s your life laid out before you. Like the broken white line down the center of the road.
Line ‘em up, line ‘em all up. Ah line ‘em up, line ‘em all up. Help me to line ‘em up, line ‘em all up. Oh line ‘em up, line ‘em all up.
Yeah big moon landing. People all standing up. Smiles for the loved ones. We go walking on down the aisles. Each re-engages, stepping into the sun. I watch them turn like pages, one by one by one.
Oh line ‘em up, line ‘em all up. Line ‘em up, line ‘em all up. Can’t you line ‘em up, line ‘em all up. Yeh line ‘em up line ‘em all up.
Come on line ‘em up, help me line ‘em all up. We got to line ‘em up, just to line ‘em all up. It works when you line ‘em up, line ‘em all up. Oh line ‘em up, line ‘em all up.
Eén van de lekkerste nummers van de laatste maanden is Bad Bad News van de Amerikaanse soul singer/songwriter Leon Bridges. Heerlijke uptempo soul met blazers en koortjes en een uitstekende tekst. Het komt van zijn laatste album Good Thing (2018).
Vreemd genoeg zijn oude soul sterren nooit doorgebroken bij me. Mijn interesse in de soul begon in de jaren 70 met het heerlijke eerste album van The Pointer Sisters en Leon Haywood (1942-2016) met zijn album Come and Get Yourself Some uit 1975. Al snel volgde de funk met o.a. de Schotse Average White Band & Earth, Wind & Fire, muziek om op te dansen. In de jaren 80 luisterde ik veel naar Al Jarreau, Shalamar en de Schotse band Hue & Cry en begin jaren 90 naar James Ingram, Patti Austin, Jeffrey Osborne en Lionel Richie. Eind jaren 90 brak een periode aan dat ik volop in de Smooth Soul belandde van o.a. Brian McKnight, Lynden David Hall (1974-2006) en For Real en ging ik zelfs naar concerten van o.a. Maxwell en India Arie. Maar daar kwam ook weer plotsklaps een einde aan toen ik me meer begon open te stellen voor andere genres, zoals Nederlandstalig en Wereldmuziek. Opeens moest ik er niets meer van hebben, van al die gladde R&B, die steeds meer op elkaar ging lijken.
Die afkeer duurt nu al jaren en wordt maar zelden meer doorbroken, ook al blijf ik toch steeds op zoek naar lekkere soulnummers. Zo ontdekte ik Phantom Limb, Muddy Magnolias, de geweldige zanger Phil Perry, de wederopstanding van William Bell, en herontdekte ik Luther Vandross (blog) (1951-2005), van wie ik niet wist dat hij homosexueel was en nooit uit de kast was gekomen. En nu dan is er ineens dit heerlijke nummer van Leon Bridges, dat ik graag met je wil delen. Naast de heerlijke versie die hij speelde tijdens Bluesfest in Byron Bay (Australië), deel ik hier ook een uitvoering met blazers uit de tv show van Ellen DeGeneres.
Bad Bad News Ain’t got no riches, ain’t got no money that runs long, but I got a heart that’s strong and a love that’s tall.
Ain’t got no name, ain’t got no fancy education, but I can see right through, a powdered face on a painted fool.
So let me slip through.
(Let me slip through.) Why’re you trying to hold me back? (I ain’t.) I just want to move up, do more of this, do less of that.
(Can you feel me?) Let me come through.
(Let me come through.) I’m tired of being in the back. (Aight) I just want to move up front, do more of this, do less of that, yeah.
They tell me I was born to lose. But I made a good, good thing out of bad bad news.
I don’t worry, don’t worry, don’t worry about people in my face. I hit ‘em with the style and grace, and watch their ankles break. I know you wish, I know you wish I would fade away. But I got more to say, Lord they pray.
Let me slip through. (Let me slip through.) Why’re you trying to hold me back? (I ain’t.) I just want to move up front, do more of this, do less of that. (Can you feel me?) Let me come through. (Let me come through.) I’m tired of being in the back. (Aight) I just want to move up front, do more of this, do less of that, yeah.
They tell me I was born to lose. But I made a good good thing out of bad bad news.
Alright alright, all day all night.
They tell me I was born to lose. But I made a good good thing out of bad bad news.
Eén van mijn favorieten is de Amerikaanse singer/songwriter Kenny Loggins, die tot mijn eigen verbazing hier nog niet eerder is langsgekomen. In de jaren 70 had hij grote successen met Loggins & Messina en daarna is hij solo gegaan. De plaat waardoor ik hem herontdekte was Leap Of Faith uit 1991, een scheidingsalbum met prachtige teksten en heerlijke muziek gemaakt samen met de allerbeste studiomuzikanten, zoals David Lindley (gitaar), Dean Parks (gitaar), Richard Tee (toetsen), David Foster (toetsen), Nathan East (bas) en vocale ondersteuning van o.a. Michael McDonald en Arnold McCuller.
Ik heb gekozen voor het titelnummer Leap Of Faith dat hij hier speelt tijdens een concert in the Redwoods in 1992, waarbij hij weer de ondersteuning krijgt van geweldige muzikanten. Het komt van de cd & dvd Outside: From The Redwoods (1993).
Vorig jaar ontdekte ik weer een nieuw deel van Kenny Loggins toch al imposante carrière, toen bleek dat hij een plaat had gemaakt met twee andere singer/songwriters, Georgia Middleman & Gary Burr, als het trio Blue Sky Riders. Hun eerste album Finally Home kwam uit in 2013 en sprak me erg aan. Inmiddels zijn ze weer uit elkaar en treedt Loggins weer solo op met band, terwijl het wachten is op een nieuw album.
Leap Of Faith He opened the door and walked away. Sometimes a selfless step is all it takes. And from the mountain, he can watch it all burn. Welcome friend, to the point of no return.
Once in a life, you can find a time to see. And you get to take it down, turn around, temporary sanity. And then the mountain disappears without a trace. All it took, was a sudden leap of faith.
(Homeward, let your spirit rise.) Darling, I’m waiting for you. (Homeward, one step at a time. Homeward, watch it like a child.) When will I reach the ocean. I’m filled with mixed emotion. (I’ll wait for you.) I’m waiting for you baby.
How and why? And the bough broke back to sea. He was overcome, by how it happened all so easily. And as he stood there, with the moonlight on his face, he was stunned, by another leap of faith.
Darling, I’m waiting for you. (Homeward, one step at a time. Homeward, watch it like a child.) When will I reach the ocean, moving in slow motion now. (You know it’s the truth. You’ve done all a man can do.
Homeward, let your spirit rise. Homeward, one step at a time. Homeward, watch it like a child. Homeward.
Wat een heerlijk duo is het Amerikaanse echtpaar Tanya & Michael Trotter, of ook wel The War and Treaty zoals ze zichzelf noemen. Luister maar eens naar hun opzwepende soul song Jeep Cherokee Laredo, die ze hier acapella zingen. Ze worden al vergeleken met Ike & Tina Turner en The Staple Singers. Ik ga ze zeker volgen de komende jaren. Het nummer komt van hun debuutalbum Healing Tide.
Jeep Cherokee Laredo
Ain’t none of your business what we doin’
