Ik luister graag naar de Engelse singer/songwriter Hugh Coltman. Begonnen als zanger van blues/rock groep The Hoax (1991-1999), heeft hij zich ontwikkeld tot singer/songwriter die in Parijs woont en folk, jazz en pop op geheel eigen wijze combineert. Op zijn laatste album Who’s Happy (2018) laat hij invloeden horen van de muziek uit New Orleans.
Hier zingt hij het lied Rain tijdens een concert voor de Franse tv in 2012. Het lied werd geschreven door Martin Stephenson van de Engelse groep The Daintees en komt van hun debuutalbum uit 1986. Ik vond het een toepasselijk nummer voor deze herfstige tijden.
Rain Between thunder and lightning three seconds the gap. A warm candle glow keeps this wood room from black. My cat, she sleeps on an old clipping mat. Purring out echoes of faint pitter-pat.
As the rain pours down in the yard. Rain. A most haunting sound rain. Makes beautiful music. Rain. Brings peace upon all whom it falls.
My subconscious and I are back on speaking terms. Sending me colours and beautiful words. And far, far away are the harsh city folk. Surrounded by country, surrounded by night.
As the rain pours down in the yard. Rain. A most haunting sound rain. Makes beautiful music. Rain. Brings peace upon all whom it falls.
Through a crack in the window meanders a breeze. Aids the mimic of the crickets, the rustling of the leaves. Ghosts need not scare me, they’re welcome within. To drink my rye whiskey and watch with me.
As the rain pours down in the yard. Rain. A most haunting sound rain. Makes beautiful music. Rain. Brings tears upon all whom it falls.
Zoals je weet is de Amerikaan Gregory Porter één van mijn favoriete zangers. Vorig jaar bracht hij een nieuw album uit met als titel Nat King Cole And Me (2017), met nummers die door de Amerikaanse jazz-pianist & zanger Nat King Cole (1919-1965) zijn gezongen. Het lied dat me het meest raakt is I Wonder Who My Daddy Is. Ik heb van nabij meegemaakt hoe heftig het is als je niet weet wie je vader is en dat gevoel kwam bij me terug toen ik dit nummer hoorde.
Het lied betekent ook veel voor Gregory Porter zelf omdat zijn vader Rufus Porter totaal afwezig was in zijn leven. “My father was just straight-up absent. I hung out with him just a few days in my life. And it wasn’t a long time. He just didn’t seem to be completely interested in being there. There were touchstone moments – a Christmas here and a birthday there. He’d promise to show up at three o’clock but not get there until nine or ten at night.” Zijn vader was een prediker, een ook een beetje dichter en visueel kunstenaar. Hij werkte als huisschilder en soms zag Gregory hem aan het werk. “Maybe he would come down off the ladder, and maybe he would give me a few dollars, or maybe he’d stay up on the ladder and, if I were lucky, I’d be spattered with paint, too. It’s a strange thing, what I was feeling: “Gimme some of that splatter.””
Uiteindelijk is de boosheid over zijn vader’s afwezigheid afgenomen bij hem en heeft hij er vrede mee kunnen sluiten. “That’s how I reconcile his having left – his having nothing to do with me. I’ve come to see that everything I do now is probably directly connected to him. At his funeral, I learned he had great charisma, a great singing voice – many of the things I have, come from him. So he may have given me something that’s feeding my family right now.” Bovendien heeft het hem zelf tot een betere vader gemaakt. “I think my father not being around can probably make me a better father. I am conscious of what he didn’t do: not showing up, not being there, not praising achievements. That’s not going to happen, because I remember just the pain. I want my son to know that somebody’s got his back. I missed that.”
Zijn moeder Ruth Porter was Gregory’s heldin. Ze moest in haar eentje 8 kinderen grootbrengen en was daarnaast ook nog prediker en zeer actief om mensen die het zwaar hadden te helpen. Bij hen thuis werd urenlang gebeden, “And of course prayer in the black church is not only a matter of “Our Father, who art in heaven”, because you’re on your knees and you’re making these noises – it’s like moaning and wailing and praying in song. And it’s very musical, and absolutely that comes into my music, into a lot of the intervals and in-between-spaces of my music. It is the essence of who I am.”Volgens zijn moeder schreef hij een liedje toen hij 5 jaar oud was en zette hij het op tape, om het haar te laten horen toen ze terugkwam van haar werk. Toen ze het hoorde zei ze “jeetje, wat klink je als Nat King Cole”, en dat had tot gevolg dat hij al diens platen opzocht in haar platencollectie. “I remember thinking how strange that name was, going through her records, and first seeing his image: this elegant, handsome, strong man sitting by a fire, looking like somebody’s daddy. Then I put the vinyl on the player and out of those speakers came that voice, that nurturing sound. It filled a void in me. My father wasn’t in my life; he wasn’t raising me; he wasn’t showing any interest in me. So Nat’s words, “pick yourself up, dust yourself off, start all over again”, all of these life lessons and words of wisdom, were like fatherly advice. They were coming out of the speakers like Nat was singing those words just to me. I would listen to his albums and imagine that Nat was my father.” Het leidde ertoe dat Gregory in 2004 een semi-autobiografische musical maakte onder de titel Nat King Cole & Me. “That musical was a way of me trying to find my father. I wrote it after my father had passed. The musical was of Nat King Cole; and half of the music was of my original writing. But the story is how I came to Nat’s music in the absence of my father. So in a way, it was some self-prescribed, self-written therapy and emotional medicine for myself. It just so happened that 800 people came to see it a night. After the play, I felt a lighter feeling about my father and a deeper appreciation for both my mother and the great music of Nat King Cole.”
Voor het album Nat King Cole And Me selecteerde Gregory Porter de nummers zoals hij dat altijd doet, op een emotionele manier. “I just gathered the songs that meant something to me over the years. There was a period in college when I had an injury to my shoulder and I needed music to soothe me at that time. So I ended up going back to Nat’s records. Then I did the same thing during the passing of my mother (die overleed in 1992 toen hij 21 was). In a way, there’s a familiarity and a calming effect to Nat’s music. Recording Nat’s music was very personal because I could hear and feel my mother. And I still feel myself searching for my father.”
De emotionele verbinding voelde hij het sterkst bij het lied I Wonder Who My Daddy Is, dat geschreven werd door de Amerikaanse componiste & tekstschrijfster Gladys Shelley (1911-2003). In 1972 werd het op de plaat gezet door jazz-zangeres Ethel Ennis en ook door actrice Eileen Fulton. In 1996 zong Freddy Cole, de broer van Nat, het nummer op zijn album A Circle Of Love. Het lied vertelt Gregory’s eigen verhaal en beschrijft zijn gevoelens toen hij 6 jaar oud was. “The void I was feeling was filled in some part by Nat King Cole and by his brother as well.”
Bijzonder is het dat Gregory Porter vaker liederen zingt waar een vader een rol speelt. Wat te denken van Papa Was a Rollin’ Stone (1971) van Norman Whitfield (1940-2008) & Barrett Strong, waar de tekst ook zo maar over zijn eigen vader kon gaan. Dat geldt in veel minder mate voor het lied Song For My Father van Ellen May Shashoyan, dat hij zingt op de plaat Serenade For Horace (2017) van de Amerikaanse jazz-drummer Louis Hayes. De tekst daarvan gaat juist over een ideale vader. “If there was ever a man, who was generous, gracious and good, that was my dad. The man, a human being so true, he could live like a king, ‘cause he knew the real pleasure in life to be devoted to and always stand by me, so I’d be unafraid and free.” Hopelijk is dat de vader die Gregory Porter zelf kan zijn voor zijn eigen kinderen.
I Wonder Who My Daddy Is I wonder who my daddy is, I wonder who. Is he that man came by sometime, then went away? Was he the one who telephones, and speaks so low? And mommy’s voice is shaken, when she said hello.
Was he that tall man who held me on his knee? I can’t remember, I was only three. My grandma says he can’t be found. He’s away in some other town.
In every place I look, in every face I see. It’s on my mind, I’ve gotta find this part of me. Has he a car, is he a movie star? Does he paint the skies? I’ll wonder who my daddy is until I die.
I wonder who my daddy is, I wonder who. I wonder who my daddy is, I wonder who. I wonder who my daddy is, I wonder who. I wonder who my daddy is, until I die. Until I die.
In 2016 maakte de toen 77 jarige soulveteraan William Bell een comeback met zijn fantastische album This Is Where I Live. Mede dankzij de geweldige produktie van gitarist John Leventhal, die eerder werkte met o.a. Marc Cohn, Paul Simon, Jackson Browne en Donald Fagen, won hij er een Grammy mee voor het Beste Americana Album. Ik was vooral verrast door de uitstekende teksten, die in combinatie met de heerlijke soulmuziek de nummers heel krachtig maken. Mijn favoriete nummers van het album zijn More Rooms, People Want To Go Home, Poison In The Well, This Is Where I Live en The Three Of Me. Dat laatste is een prachtig nummer over drie kanten in jezelf: degene die je was, degene die je bent en degene die je wilt zijn.
William Bell heet eigenlijk William Yarborough en koos de achternaam Bell als verwijzing naar zijn grootmoeder die Belle als voornaam had. Al in 1957 begon hij in de muziek als achtergrondzanger bij Rufus Thomas (1917-2001). Hij kwam terecht bij Stax Records als songwriter en maakte in 1967 zijn debuutalbum The Soul of a Bell. Fijn dat hij nu weer helemaal herontdekt wordt.
The Three Of Me Last night I had a dream. And there were three of me. There was the man I was, the man I am, and the man I want to be.
It’s not that easy to forget. All the love you had. And looking back on the man I was, makes the man I am so sad.
The three of me, the three of me. I’ve got to figure out who I want to be. It took losing your love to make me see. Oh there ain’t no room for the three of me.
If that dream comes again. Oh I hope it takes me back. Then the man I was, the man I am. Will just fade to black.
The three of me, the three of me. I’ve got to figure out who I want to be. It took losing your love to make me see. Oh there ain’t no room for the three of me.
Oh the three of me, the three of me. I’ve got to figure out who I want to be. It took losing your love to make me see. Oh there ain’t no room for the three of me.
Een Amerikaanse groep die al twee keer voorkwam in mijn lijst met Beste Songs van het Jaar is de Zac Brown Band. In 2010 was dat met Cold Hearted en in 2013 met Day That I Die en Overnight. De band maakt heerlijke middle of the road muziek met uitstekende samenzang. Luister maar eens naar One Day dat ze hier spelen tijdens een concert in New York in 2015. Vooral het acapella stuk vlak voor het einde vind ik prachtig. Fijn ook dat het publiek daarbij zo stil blijft. Het lied One Day komt van het album Jekyll + Hyde uit 2015.
One Day On the breeze you came blowing in. Never knew I’d give myself again. Like a bird floating on the wind. Your heart was made for flying.
One day with you, is all that it takes. To bring me back again, I fall. I’m always careless. Never concerned where I land.
In the night like a long lost friend. My heart wondering where you’ve been. We’ll never lose our way again. Our flame it is undying.
One day with you. Is all that it takes, to heal me again, I fall. I’m always careless. Never concerned where I land.
You lift me up off the ground. (Light as a feather.) Time after time, my love for you climbs. Over and over and over and over.
One day with you. Is all that it takes. To bring me back again, I fall. I’m always careless. Never concerned where I land.
All I really need is your love. All I really need is your love. All that I want is. One day with you. Is all that it takes.
Muziek als een meditatie, waar je stil van wordt en alles even loslaat. Dat soort muziek wordt gemaakt door de Amerikaanse singer/songwriter David Wilcox. Als ik bijna ademloos naar hem luister en aan zijn lippen hang, wordt ik rustig in mijn hoofd.
Wat een mooi lied is dit Drift. Het raakt me. En daar gaat het om in de muziek. Het komt van Wilcox’s album Blaze uit 2014, en hij vertelt zelf waar het over gaat, voordat hij het speelt tijdens een concert in 2012.
Drift On the Mississippi River, where I woke up from my dream. On this raft where we lay sleeping, as the moonlight shone downstream. There’s a symphony of silence in this flow. There’s a hush upon the breeze that whispers
We need not rush this drift along this river. See how it knows the way. Each lonely drop of rain will be delivered, to the sea someday.
How I wish you would awaken, for this moonlight’s made for two. But you startle when you’re shaken, so you sleep right through this view. Past the music on the shoreline deep and low Like the way I ache for you that whispers
We need not rush this drift along this river. See how it knows the way. Each lonely drop of rain will be delivered, to the sea someday.
The world is aching with frustration, all the tragedies we know. The injustice of our nation, and how far we have to go. Change is daunted by the distance, long and slow. But it can’t resist the flow that whispers
We need not rush this drift along this river. See how it knows the way. Each lonely drop of rain will be delivered, to the sea someday.
Ik luister graag naar de Engelse singer/songwriter Hugh Coltman. Begonnen als zanger van blues/rock groep The Hoax (1991-1999), heeft hij zich ontwikkeld tot singer/songwriter die in Parijs woont en folk, jazz en pop op geheel eigen wijze combineert. Op zijn laatste album Who’s Happy (2018) laat hij invloeden horen van de muziek uit New Orleans.
Rain
My subconscious and I
