14.04.2024

Jackson Browne & Venice – For a Dancer

For a Dancer is een prachtig lied van de Amerikaanse singer/songwriter Jackson Browne, dat komt van zijn album Late For The Sky uit 1974. Hier zingt hij het in 1999 tijdens de 2 Meter Sessies en krijgt hij meerstemmige vocale ondersteuning van zijn vrienden van de groep Venice.

Hij zegt zelf het volgende over het nummer: “I wrote this for a friend of mine who died in a fire. He was in the sauna in a house that burned down, so he had no idea anything was going on. It was very sad. He was a really interesting guy. Besides being a great dancer, he was an ice skater – he had a job in the Ice Follies. And he was a great tailor – he would make his friends clothes. He was a Renaissance man. When I wrote him the song – it’s a song I’ve sung many times, other times when people have died – but I was making a metaphor out of the dance. Just the idea that your life is a dance. And there’s a line in it, ‘In the end, there is one dance you do alone.’ That’s one of the songs I’ve sung all through the years, and for me, it’s like going to that place, and dealing with the fact that life will end. It’s a sad song, but at the same time, it feels good to sort through that reality and touch base with it, and then go on.”

 

For a Dancer
Keep a fire burning in your eye.
Pay attention to the open sky.
You never know
what will be coming down.

I don’t remember losing track of you.
You were always dancing
in and out of view.
I must’ve thought
you’d always be around.

Always keeping things real
by playing the clown.
Now you’re nowhere to be found.

I don’t know what happens
when people die.
Can’t seem to grasp
it as hard as I try.
It’s like a song I can hear
playing right in my ear.
But I can’t sing,
I can’t help listening.

And I can’t help feeling
stupid standing ’round.
Crying is they ease you down.
‘Cause I know that you’d
rather we were dancing.

(Dancing our sorrow away.)
Right on dancing.
(No matter what fate chooses to play.)
There’s nothing you can do about it anyway.

Just do the steps that you’ve been shown.
By everyone you’ve ever known.
Until the dance becomes your very own.
No matter how close to yours,
another’s steps have grown.
In the end there is
one dance you’ll do alone.

Keep a fire for the human race.
Let your prayers go
drifting into space.
You never know
what will be coming down.

Perhaps a better world is drawing near.
Just as easily it could all disappear.
Along with whatever meaning
you might have found.

Don’t let the uncertainty
turn you around.
(The world keeps turning
around and around)
Go on and make a joyful sound.

Into a dancer you have grown.
From a seed somebody else has thrown.
Go on ahead and throw
some seeds of your own,
and somewhere between
the time you arrive,
and the time you go.
May lie the reason you were alive,
that you’ll never know.

31.03.2024

Kenny Rankin – In the Name Of Love

Mijn oudere broer Roeland kwam vroeger vaak thuis met bijzondere muzikale ontdekkingen, van singer/songwriters waar nooit iemand van had gehoord, maar die wel lekkere muziek maakten. Zo was daar de Amerikaanse singer/songwriter Kenny Rankin (1940-2009) met zijn jazzy muziek en zijn bijzonder manier van gitaarspelen & zingen. Hij is nooit echt bekend geworden bij het grote publiek doordat zijn muziek niet zo makkelijk te categoriseren is. Het maakt hem een artiest die vooral door andere artiesten hoog gewaardeerd werd.

Zo vroeg Paul McCartney hem zijn versie van Blackbird (van zijn album Silver Morning uit 1974) te spelen tijdens het concert in 1987 waarbij Lennon & McCartney werden geïnstalleerd in de The Songwriters Hall Of Fame. En Herman van Veen gebruikte twee nummers van Rankin, inclusief arrangementen, op zijn LP Morgen (1971). Dat zijn het instrumentale Minuet en The Girl I Left Behind.

Muzikaal is Kenny Rankin vooral geïnspireerd door zijn jeugd in New York, met sterke Afro-Cubaanse, Dominicaanse en Portoricaanse invloeden, en door zijn kortstondige en gepassioneerde relatie in 1960 met Laura Nyro (1947-1997). Hij begon als zanger, maar ging gitaar spelen in 1964, nadat hij een album had gehoord van Joao Gilberto (1931-2019), de beroemde Braziliaanse gitarist & zanger, die samen met Antonio Carlos Jobim (1927-1994) aan de basis stond van het succes van de bossa nova. Terwijl hij nog maar een paar akkoorden kende, werd Rankin al gevraagd mee te spelen als slaggitarist op het baanbrekende album Bringing It All Back Home van Bob Dylan uit 1965. Het album dat Dylan van folkie tot rocker maakte en tegelijkertijd veel weerstand opriep.

Hier zingt Kenny Rankin zijn lied In The Name Of Love tijdens een optreden in de Amerikaanse muzikale tv-show The Midnight Special uit 1973. Als het goed is begint de muziek automatisch bij 50.57 minuten, maar mocht dat niet zo zijn, zoek het dan zelf even op.

Ik ken het nummer van mijn favoriete album van hem, Silver Morning uit 1974. Maar wat blijkt nou, hij zette het lied zelf al in 1966 op een single, zoals je hier kunt horen. De B-side van de single is het nummer Haven’t We Met dat eveneens terugkomt op Silver Morning en tot mijn favorieten behoort.  Hier hoor je de versie uit  1966 en hier die van 1974.

Wat ik tegelijkertijd ook ontdekte is dat beide nummers gecoverd zijn door bekende jazz-zangeressen nog voordat Rankin ze zelf op een single zette. In The Name Of Love, dat hij schreef samen met singer/songwriter Estelle Levitt (1939-2022), werd al in 1964 op de plaat gezet door jazz singer/songwriter Peggy Lee (1920-2002), maar die versie is niet veel soeps, zoals je hier kunt horen. Haven’t We Met schreef Rankin samen met songwriter Ruth Batchelor (1934-1992), en werd gecovered door jazz-zangeres Carmen McRae (1922-1994) in 1965. En die versie kun je hier beluisteren.

In the Name Of Love
What burns and glows without flame.
What lives and grows without any rain.
What brings a smile
that only lasts a little while.
Then makes me cry without shame.

Now then how can you please me.
Torture and tease me.
And do it in the name of love.

Don’t you know how to be nice.
You leave me without thinking twice.
You’re warm like an oven,
only when you want a little loving.
Then you’ll go from fire to ice.

Well then how can you please me,
torture and tease me,
and do it in the name of love

Am I a coming, am I going.
I got no way of knowing you’re mine.

You made me rise
and you make me fall.
You make me stumble and crawl.
Baby get with it, come on admit it.
Whisper to me
if you don’t really love me
in the morning.
How can you please me,
torture and tease me.
Do it in the name of love.

17.03.2024

Karin Bloemen – Het dorp

Er zijn soms van die zangers of zangeressen waar ik zelf weinig mee heb en die me dan toch opeens totaal verrassen met een prachtige uitvoering van een lied. Dat had ik bij Karin Bloemen en haar versie van welbekende nummer Het dorp van Wim Sonneveld. Meestal vind ik haar nogal over de top. Maar wat ze hier laat horen is van grote klasse.

Ze zingt het lied hier tijdens het Gala van het Nederlandse Lied ter ere van Wim Sonneveld in 1999. Eerst zou Marco Borsato het zingen, maar die miste zijn vliegtuig. Men vroeg zich af wie het dan zou kunnen doen. Alle grote namen hadden iets van nee, liever niet. En toen had Karin zich aangeboden. Hoogzwanger was ze op dat moment en ze zong het lied alsof het voor het eerst klonk, alleen begeleid door Cor Bakker op de piano. Die twee hadden het lied even in de pauze van de opname van het programma doorgenomen, de toonsoort vastgesteld en de rest was pure improvisatie. De hele zaal & de crew van het programma zelf luisterden met open mond en uiteindelijk in tranen.

Friso Wiegersma (1925-2006), de schrijver van het lied, zat op de eerste rij en straalde van geluk. Zoals je weet komt de originele melodie van het nummer La Montagne (1964) van Jean Ferrat (1930-2010). Wiegersma schreef zijn versie in 1965 en het werd vooral bekend in de uitvoering van zijn partner Wim Sonneveld (1917-1974).

Wiegersma was een multitalent, net als zijn vader Hendrik Wiegersma (1891-1969). Die was huisarts, tekenaar, boekbandontwerper, kunstschilder en schrijver. Friso werd geboren in Deurne, het dorp waar het lied over gaat, en zag zichzelf eigenlijk vooral als beeldend kunstenaar.

Het dorp
Thuis heb ik nog een ansichtkaart,
waarop een kerk een kar met paard,
een slagerij J. van der Ven.
Een kroeg, een juffrouw op de fiets,
het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets,
maar het is waar ik geboren ben.

Dit dorp, ik weet nog hoe het was.
De boerenkinderen in de klas,
een kar die ratelt op de keien.
Het raadhuis met een pomp ervoor,
een zandweg tussen koren door.
Het vee, de boerderijen.

En langs het tuinpad van m’n vader,
zag ik de hoge bomen staan.
Ik was een kind en kon niet weten.
Dat dat voorgoed voorbij zou gaan.

Wat leefden ze eenvoudig toen,
in simpele huizen tussen groen,
met boerenbloemen en een heg.
Maar blijkbaar leefden ze verkeerd,
het dorp werd gemoderniseerd,
en nou zijn ze op de goeie weg.

Want ziet, hoe rijk het leven is,
ze zien de televisiequiz,
en wonen in betonnen dozen.
Met flink veel glas, dan kun je zien,
hoe of het bankstel staat bij Mien,
en d’r dressoir met plastic rozen.

En langs het tuinpad van m’n vader,
zag ik de hoge bomen staan.
Ik was een kind, hoe kon ik weten,
dat dat voorgoed voorbij zou gaan.

De dorpsjeugd klit wat bij elkaar,
in minirok en Beatle-haar,
en joelt wat mee met beat-muziek.
Ik weet wel het is hun goeie recht,
de nieuwe tijd, net wat u zegt,
maar het maakt me wat melancholiek.

Ik heb hun vaders nog gekend,
ze kochten zoethout voor een cent.
Ik zag hun moeders touwtjespringen.
Dat dorp van toen, het is voorbij.
Dit is al wat er bleef voor mij.
Een ansicht en herinneringen.

En langs het tuinpad van m’n vader,
zag ik de hoge bomen staan.
Ik was een kind, hoe kon ik weten,
dat dat voorgoed voorbij zou gaan.

03.03.2024

Catherine MacLellan – I Wake To Dark Morning

De Canadese singer/songwriter Catherine MacLellan was één van de ontdekkingen op mijn lijst met Beste Songs van 2022. Zij is de dochter van singer/songwriter Gene MacLellan (1938-1995), die zijn hele leven geteisterd werd door depressies. Hier zingt ze het prachtige & troostrijke lied I Wake To Dark Morning.

Ze zegt er zelf het volgende over: “I wanted to share with you a song that I’ve been playing recently, but wrote a number of years ago when I’d get up at 5am, light the fire and wait for the day to start. It’s a beautiful thing to wake up when the rest of the world seems to be sleeping. And as a mom and a writer, it was a productive time for me. Quiet, introspective time.”

I Wake To Dark Morning
I wake to dark morning,
no sound of birds.
Just the full moon
and the stars hanging around .
Not a soul is stirring
just a quiet wind.
And this mood I’m in
is echoed by the sound.

No one in the world is up,
least not around here.
It’s time to light another fire,
so burning embers will appear

It’s too cold to snow
and too dark to work,
so I sit and watch
and wait for dawns first light.
The sun is slowly rising
now the day begins.
But these dark quiet hour
start things slow.

No one in the world is up,
least not around here.
It’s time to light another fire,
so burning embers will appear.

I wake to dark morning.
No sound of birds.
Just the full moon
and the stars hanging around.

18.02.2024

CPR – At The Edge

De Amerikaanse singer/songwriter David Crosby (1941-2023) stond zijn eerste zoon, die geboren werd in 1962, af bij zijn geboorte. En James Raymond groeide op bij zijn adoptieouders en ontwikkelde zich uiteindelijk tot een uitstekend muzikant. Zo werkte hij met Chaka Khan en de vocale groep Take 6. Pas op zijn 30e kwam hij er achter dat Crosby zijn biologische vader was. In 1994 was hun eerste ontmoeting, net voordat Crosby vader op het randje van de dood een levertransplantatie onderging. Nadat hij die operatie overleeft had bleven ze contact houden, werden ze vrienden en gingen ze samen muziek maken, wat leidde tot de groep CPR (Crosby, Pevar & Raymond) in 1997.

Hier spelen ze het prachtige At The Edge, dat gaat over de “wake up calls”, die Crosby regelmatig in zijn leven heeft gehad als gevolg van zijn verslavingen aan drank & drugs. Hij kwam er uiteindelijk achter wat er echt toe doet in het leven. CPR speelt het nummer hier in de 2 Meter Sessies in 1998.

At The Edge
Our grasp is so fragile,
the thread is so thin.
I wonder each day,
if I’m blowing away.

I know that I’m lucky.
I wouldn’t be here at all.
If somebody’s hand
hadn’t been where I stand.
At the edge of a very great fall.

And like a lighthouse before you,
at the edge of the sea.
The woman whose grip
holds when you slip.
But the darkness won’t get you,
your family won’t go.
They will make your heart light,
to where you know what is right.
And you go where you know
you should go.

And it’s life and it’s dying.
It’s beginnings and end.
It’s what did you do,
with the life they gave you?
It’s were you that honest,
and did you make amends,
to all the ones under your guns.
How have you treated your friends?

Tags:   -